Ik bezing je

Υμνώ Σε
Είναι σατανικά πανέμμορφη η ζώη!
Την αγαπώ γιατί την αισθάνομαι,
τη νοιώθω γιατί την αγγίζω.
Τη βλέπω να με πλησιάζει
με τα άπληστα μάτια της να με κοιτάζει.Το γαλάζιο του ουρανού,
το κελάηδημα του νερού,
το φτερούγισμα του χελιδονιού,
η φωνή του αέρα,
η αναπνοή της γης.
Θεοί, άνθρωποι και υπεράνθρωποι,
με τις κακίες, τις ειρωνίες,
τις φαντασίες και τις συκοφαντίες.Όλους, ναι, όλους τους αγαπώ,
είναι οι συντροφοί μου.
Αυτοί θα μ´ ανορθώσουν,
θα με γκρεμίσουν’
θα μ´αγαπήσουν,
θα με μισήσουν’
θα με συμβουλέψουν.
Μπορεί και να με κλέψουν.Η ζωή έχει γοητεία,
έχει γλύκα, έχει αρμύρα.
Το πρωί ολόχαρο, ζεστό,
η νύχτα βελούδινη.
Εφιάλτες σε τριγυρίζουν,
και τείχη αδιαπέραστα γύρω σου χτίζουν.
Σε βασανίζουν χιλιάδες σκέψεις,
δε μπορείς να τις μαντέψεις.

Ύψωση στον ουρανό.
Το τραγούδι που σε τραβάει,
απ´ το ένα όνειρο στο άλλο να σε πάει,
και τελικά να σε βυθίσει,
στο πιο σαγηνευτικό.

Ουρανός! Θεοί! Άνθρωποι! Υπεράνθρωποι!
Άπειρες μορφές, άπειρες εικόνες
ξεπροβάλλουν μποροστά μου.
Πώς την πλάτη κάποια μέρα να σας γυρίσω;
Να μπορούσα την πόρτα μισάνοιχτη να σας αφήσω.

Θα είναι μια μέρα σε χρώμα βαθυκόκκινο
με γκρίζο πλαίσιο.
Πάνω σ´εναν πόνο γλυκό θα ακουμπήσω,
σε μια αρμονική σύνθεση
που δίνει την αίσθηση της ζωής.
Ζω, υπάρχω,
με όλες μου τις ατέλειες παραμάσχαλα.

Ik bezing je
Van duivelse schoonheid is het leven!
Ik voel het leven, ik houd ervan,
ik raak het aan, doorleef het.
Ik zie het, het komt steeds dichterbij,
zijn gulzige ogen strak gericht op mij.Blauw van de lucht,
watergeklater,
zwaluwenvlucht,
stem van de winden,
adem van de aarde.
Goden, mensen, übermenschen
met hun gemeenheid, met hun spotternij,
hun fantasieën, hun kwaadsprekerij.Allen, ja hen allen heb ik lief,
het zijn mijn kameraden.
Zij zullen mij oprichten
en mij ook beentje lichten;
zij zullen mij lief krijgen
en met hun haat bedreigen;
zij zullen mij aanraden
en mij misschien ook schaden.Het leven kan betoverend zijn,
kan zoet zijn en kan zilt zijn.
De ochtend stralend, warm,
de nacht als van fluweel.
Nachtmerries drommen om je heen
en sluiten je in als muren van steen.
Ontelbare gedachten blijven je maar kwellen,
maar welke, zou je niet kunnen vertellen.

Verheffing tot de hemel.
Van de ene droom trekt jou het lied
mee naar het volgend droomgebied,
en dompelt je ten slotte onder
in ‘t meest betoverende wonder.

Hemel en goden! Mensen! Übermenschen!
Ontelbare vormen, ontelbare beelden
duiken voor mijn ogen op.
Hoe kan ik jullie op een dag hier achterlaten?
Kon ik de deur voor jullie op een kier laten…

Het zal een dag in donkerrode kleur zijn,
in een grijze lijst.
Op een zoete pijn zal ik mij leggen,
op een harmonische compositie
die het gevoel van het leven weergeeft.
Ik leef en ik besta,
met al mijn tekortkomingen onder de arm.

afbeelding: Eleni Tzatzalos

Inhoudsopgave Belevingen