Περπατούσα τότε ανάλαφρη μ´ ένα κερί στο χέρι.
Γελούσα κι όμως πάντα είχα στο νου:
Ποιος ξέρει τι ο χρόνος θα μας φέρει;
Άξαφνα ήρθε τ´αγέρι κι η φλόγα έσβησε.

Ναι, σαν σήμερα ήταν τα γενέθλιά σου,
δεν το θυμάμαι πια τα τελευταία χρόνια,
αλλά πάντα στις 2 του Σεπτέμβρη
με ζώνει ένας ανεξήγητος θυμός.

Έσβησες δίπλα μου, κολλητά μου,
δεν πρόλαβα ούτε αντίο να σου πω.
Σου το ´πα μόνο στα όνειρά μου
όπου μιλήσαμε ήρεμα,
κρατήσαμε σφιχτά τα χέρια.

Και τότε μου ´παν τα μάτια σου;
προχώρα αγαπημένη, μη στέκεσαι,
κράτα το κερί σου αναμμένο,
δε θέλω το βλέμμα σου να είναι πονεμένο.

Μετά αυτό το όνειρο, σηκώθηκα και πάλεψα,
άλλαξα το βλέμμα μου, όχι τα σωθικά μου.
Πήρα το βλέμμα σου μέσα μου, το πέτρωσα,
το χάιδεψα, του μίλησα, είναι το φυλαχτό μου.

Vederlicht liep ik in die tijd, kaars in de hand,
en ik lachte, en toch was nooit uit mijn gedachten:
wie weet, wat staat ons verder nog te wachten?
Plots was daar de windvlaag en doofde de vlam.

Ja, vandaag was je verjaardag,
de laatste jaren herinner ik het me niet meer,
maar altijd op de tweede september
beklemt mij een onverklaarbare boosheid.

Naast mij doofde je, tegen mij aan gelegd,
zelfs vaarwel kon ik je niet meer wensen.
Alleen in mijn droom heb ik het gezegd,
waarin we kalm met elkaar spraken
en vast elkaars handen omklemden.

En toen zeiden je ogen mij:
ga verder, m’n lieve, niet blijven staan,
houd voortaan je kaarsje altijd aan,
zo droevig mag je blik niet zijn.

Na die droom stond ik op en vocht,
ik veranderde mijn blik, maar niet mijn hart.
Ik nam je blik ín mij, versteende hem,
streelde hem, sprak hem toe – mijn talisman.